Много е писано тези дни за удавянето и оправдано, тъй като това е времето, когато все моретата и ние трябва да бъдем бдителни. Докато минаваха десетки статии от очите ми всеки ден, Мислех, че е прочел всичко по темата. До озовах в сайта на Марио Vittone, което е най-добре спасителни въпроси и прочетете пост, озаглавен удавяне не изглежда да Drowning

Това е един пост на разстройства, което знаем или това, което ние мислехме, че знаем за удавянето. По същество обяснява как един човек може да се удави до вас и вие не може да се различи. Бях толкова впечатлен от този пост, че съм с него и поискал разрешение да превежда и публикува това в Аспа Online. Също така се предлага да му изпрати копие на Гръцки да включва преводите публикувани заедно с оригинала. В рамките на по-малко от един час бях отговорили с "да" на двете. След това следва член, с надеждата, че в резултат на тази публикация не може да се използва за да спаси човешки живот.

Η Ενστικτώδης Αντίδραση Πνιγμού (Instinctive Drowning Response) – όπως ονομάστηκε από τον Francesco A. Pia, Ph.D. είναι αυτό που κάνουν οι άνθρωποι για να αποφύγουν την πραγματική ή την εκλαμβανόμενη ως πραγματική ασφυξία μέσα στο νερό. Και δε μοιάζει με αυτή που περιμένουν οι περισσότεροι. Υπάρχει ελάχιστο πιτσίλισμα, καθόλου κούνημα χεριών ή φωνές ή κάλεσμα για βοήθεια οποιουδήποτε είδους. Για να πάρετε μια ιδέα από το πόσο ήσυχος και ήρεμος μπορεί να φαίνεται απ’ έξω ο πνιγμός, σκεφτείτε το εξής: Είναι η υπ’ αριθμόν δύο αιτία θανάτου από ατύχημα στα παιδιά 15 ετών και κάτω (αμέσως μετά από τα ατυχήματα με αυτοκίνητα). Από τα 750 παιδιά που θα πνιγούν μέσα στην επόμενη χρονιά, τα 375 από αυτά θα βρίσκονται σε απόσταση 23 μέτρων από κάποιον γονέα ή άλλον ενήλικα. Στο 10% από αυτούς τους πνιγμούς, ο ενήλικας παρακολουθεί χωρίς να έχει ιδέα τι συμβαίνει.Ο πνιγμός δε μοιάζει με πνιγμό.
Ο Dr. Pia, σε ένα άρθρο του περιοδικού On Scene της Ακτοφυλακής, περιέγραψε την ενστικτώδη αντίδραση πνιγμού ως εξής:

1. Εκτός από σπάνιες περιπτώσεις, οι άνθρωποι που πνίγονται δεν είναι σωματικά σε θέση να φωνάξουν για βοήθεια. Το αναπνευστικό σύστημα έχει σχεδιαστεί για την αναπνοή. Η ομιλία είναι δευτερεύουσα λειτουργία. Πρέπει να επιτελείται η αναπνοή, πριν λάβει χώρα η ομιλία.
2. Устите на удавяне хора потъват и отива над водната повърхност се редуват. Το στόμα των ανθρώπων που πνίγονται δε μένει αρκετή ώρα πάνω από το νερό ώστε να μπορέσουν να εκπνεύσουν, να εισπνεύσουν και να φωνάξουν για βοήθεια. Όταν το στόμα των ανθρώπων που πνίγονται είναι πάνω από την επιφάνεια του νερού, εκπνέουν και εισπνέουν γρήγορα ενώ το στόμα τους αρχίζει να βυθίζεται κάτω από την επιφάνεια του νερού.
3. Οι άνθρωποι που πνίγονται δεν μπορούν να κουνήσουν τα χέρια για βοήθεια. Nature инстинктивно ги принуждава да удължи ръцете си странично и натиснете надолу на повърхността на водата. При натискане надолу на повърхността на водата, използвайки тялото си като лост, за да им се даде възможност да се направи устата си от водата, за да диша.
4. Κατά τη διάρκεια της Ενστικτώδους Αντίδρασης Πνιγμού, οι άνθρωποι που πνίγονται δεν μπορούν να ελέγξουν τις κινήσεις των χεριών τους. Από άποψη φυσιολογίας οι άνθρωποι που πνίγονται και αγωνίζονται στην επιφάνεια του νερού δεν μπορούν να σταματήσουν να πνίγονται και να εκτελέσουν τις κινήσεις που θα ήθελαν, όπως να κουνήσουν τα χέρια για βοήθεια, да се движи към спасител или да протегне ръце да хване спасителна техника.
5. Από την αρχή ως το τέλος της Ενστικτώδους Αντίδρασης Πνιγμού τα σώματα των ανθρώπων παραμένουν σε όρθια θέση στο νερό, χωρίς κανένα ίχνος υποστηρικτικών λακτισμάτων με τα πόδια. Αν δεν διασωθούν από έναν εκπαιδευμένο ναυαγοσώστη, οι άνθρωποι που πνίγονται μπορούν να παλέψουν στην επιφάνεια του νερού μόνο από 20 ως 60 δευτερόλεπτα πριν να βουλιάξουν.

[Πηγή: On Scene Magazine: Fall 2006 (page 14)]

Това не означава, че човек да крещи за помощ и да направи внезапни резки движения и не среща никаква сериозен въпрос - е в стресова ситуация във вода. Χωρίς να είναι πάντα παρούσα πριν την ενστικτώδη αντίδραση πνιγμού η αγχώδης κατάσταση στο νερό δε διαρκεί πολύ – αλλά αντίθετα με ό,τι συμβαίνει στον πραγματικό πνιγμό, τα θύματα αυτά είναι ακόμα σε θέση να βοηθήσουν στη διάσωσή τους. Μπορούν να πιάσουν σκοινιά διάσωσης, σωσίβια, κ.λ.π.

Δώστε επίσης προσοχή τα εξής σημάδια πνιγμού:

• Κεφάλι χαμηλά στο νερό, στόμα στο επίπεδο της επιφάνειας του νερού
• Κεφάλι που γέρνει προς τα πίσω, στόμα ανοιχτό
• Βλέμμα παγωμένο και άδειο, που δεν μπορεί να εστιάσει
• Μάτια κλειστά
• Μαλλιά πάνω στο μέτωπο ή στα μάτια
• Δε χρησιμοποιούν πόδια – σε κάθετη θέση
• Ασθμαίνουν ή αγκομαχούν
• Προσπαθούν να κολυμπήσουν προς μία συγκεκριμένη κατεύθυνση αλλά δεν τα καταφέρνουν
• Προσπαθούν να γυρίσουν ανάσκελα
• Φαίνεται σαν να προσπαθούν να σκαρφαλώσουν σε μία αόρατη σκάλα

Έτσι αν κάποιος από το πλήρωμα πέσει στη θάλασσα και όλα φαίνονται ΟΚ – μην είστε τόσο σίγουροι. Понякога най-честият признак, че някой се дави, е, че те не изглеждат като удавяне. Μπορεί να φαίνεται σαν να κολυμπά όρθιος κουνώντας χέρια και πόδια κοιτάζοντας προς στο κατάστρωμα. Ένας καλός τρόπος για να σιγουρευτείτε; Ρωτήστε τον «Είσαι εντάξει;» Αν είναι σε θέση να απαντήσει, προφανώς είναι. Αν σας κοιτάξει με ένα άδειο βλέμμα, μπορεί να έχετε λιγότερο από 30 δευτερόλεπτα για να τον φτάσετε. Και γονείς – τα παιδιά που παίζουν στο νερό κάνουν φασαρία. Αν τυχόν ησυχάσουν, τα πλησιάζετε για να μάθετε γιατί.

(mikroimegaloi.gr/content/ο-πνιγμός-δε-μοιάζει-με-πνιγμό)